Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

SURNAMES OF POLITICS MEN

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣΔευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007
Του ΠΑΝΟΥ ΜΠΑΪΛΗ

Από πού κρατάει η σκούφια του; Το ερώτημα,ρητορικό ή μη, δείχνει ως ένα βαθμό τη δυ-
σκολία να εντοπίσουμετη ρίζα του επωνύμου μας, που μας ακολουθεί πολλές φορές ερήμην.
Τα ανθρωπωνύμια συνήθως κρύβουν επαγγέλματα, τόπους καταγωγής, ειρωνείες ή και εμπνευσμένες προσφωνήσεις.
Στην όποια εκδοχή τους έχουν ωστόσο και το συμβολικό τους χαρακτήρα. Ολα διά της επιστήμης ερμηνεύονται κι αυτό τουλάχιστον επιχείρησε να κάνει ο Κωνσταντίνος Τρυφερούλης, ο λυκειάρχης από τη Λάρισα ο οποίος σε μια πολυσέλιδη έκδοση («Ετυμολογική
ακτινογραφία των ονομάτων τωνΕλλήνων Προέδρων, πρωθυπουργών, βουλευτών και ευρωβουλευτών 1974-1995», εκδόσεις Επικαιρότητα) προσπάθησε να έρθει όσο το
δυνατόν πιο κοντά στις ρίζες των ονομάτων των πολιτικών. Τουρκικές, λατινικές ή και αλβανικές λέξεις αποτελούν σε πολλές περιπτώσεις τη βάση ενός επωνύμου,
χαρακτηριστικό των επιρροών καιτων ανακατατάξεων στα Βαλκάνια.
Ανεξάρτητα από το αν ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος παλαιότερα λεγόταν Τούρκογλου (ο ίδιος το διαψεύδει κατηγορηματικά), το επώνυμο Βενιζέλος διχάζει επιστήμονες και ακόμη και σήμερα. Οι εκδοχέςπολλές. Ο Αντώνης Χατζής, ένας εκ των κορυφαίων μελετητών, αναφέρει σχετικά: «Γενάρχης των Αθηναίων Μπενηζέλων υπήρξεν Ελλην τιςΜπενής (Βενέδικτος) Ζέλης».
Ο Γρ. Καμπούρογλου το αποδίδει στην «αραβικήν και μετέπειταισπανική λέξη μπένι και το επώνυμο Ζέλλος». Ο Κ. Τρυφερούλης εκτιμά ότι το Μπενιζέλος προήλθεαπό το ιταλικό Bonangelo, άλλωςBenagelo-Beninzelo = καλάγγελος.
Δαιδαλώδης είναι η αναζήτησητης ρίζας των επωνύμων πολλώνπολιτικών.
Το επώνυμο Παπανδρέου είναι πιο απλό. Προέρχεται από το παπάς(πάππος = παππούς) - Ανδρέας, Παπανδρέας, το οποίο ακολουθώντας τα αρχαία πρωτόκλιτα ουσιαστικά
σχημάτισε τη λόγια γενική Παπαν-δρέου.
Το πρόθημα «παπα» (πάππος)το συναντάμε και στην περίπτωσητης κυρίας Παπαρήγα.
Το ρήγας(λατιν. rex, γενική regis = βασιλιάς)είναι ανθρωπωνύμιο βαπτιστικό και
επώνυμο.
Το επώνυμο του τέταρτου των πολιτικών αρχηγών του κ. ΑλέκουΑλαβάνου είναι, σύμφωνα πάνταμε τον Κ. Τρυφερούλη, ένας άλλος τύπους του Αλαμάνος, εθνικού ονόματος ενός γερμανικού φύλου.
Πάντως, το Αλαμάνος σημαίνει καιαιμοβόρος, ενώ το ρήμα αλαμανίζω, διασκορπώ, λεηλατώ!
Το επώνυμο του κ. Γιώργου Καρατζαφέρη είναι σύνθεση τουρκοαραβικών λέξεων. Προέρχεται από τοΚara = μαύρος και caferi που είναιονομασία σιιτικής αίρεσης (από τονΤζαφέρ ες Σαδίκ, γιο του διαδόχουτου Μωάμεθ) και οπαδού της αίρεσης αυτής.
Πάντως, στην Ηπειρο αλλά και την Πελοπόννησο συναντάται και το τοπωνύμιο Τζαφέρης, το οποίο προφανώς μετέφεραν στην Ελλαδα Πολιτικά επώνυμα με ρίζες Τουρκικές, λατινικές, αλβανικές λέξεις αποτελούν συχνά τη βάση ενός ονόματος,
χαρακτηριστικό των ανακατατάξεων στα Βαλκάνια
Μπορεί για πολλούς οι ειδικοί να διαφωνούν, για τον κ. Κώστα Λαλιώτη
όμως η προέλευση του επωνύμου του δεν αμφισβητείται. Προέρχεται από το χωριό Λάλα της Ηλείας που έκτισαν οιΤουρκαλβανοί. Οι Λαλιώτες υπήρξαν διώκτες των χριστιανών, οι οποίοι όμως διατηρούσαν καλές σχέσεις με τους αρματολούς. Στην αλβανική γλώσσα η
λέξη lala σημαίνει θείος…
▪ Δύο είναι οι εκδοχές για το επώνυμο Μητσοτάκη. Σύμφωνα με τη μία Μη-είναι ο γιος του Μήτσου. Δενόμως να προέρχεται και από το βενετικό Αmitzo (Amiko) = φί-λος. Από το Amitzo με παράλειψη τουα και την προσθήκη της κατάληξης ottoερχόμαστε mizzotto.
To Mizzo και Mizzotto στα ελληνικάαποδόθηκαν στο Μίτσος- Μήτσος, Μι-στότος – Μητσότος. Από το τελευταίοκαι με την κατάληξη –άκης φτάνουμεστο Μητσοτάκης.
▪ Με ρίζες στα βάθη των αιώνων το επώνυμο του Θόδωρου Πάγκαλου (Παν+ καλός = ωραιότατος). Χρησιμοποιεί-ται συνεχώς ως ανθρωπωνύμιο από τηνκλασική αρχαιότητα.
▪ Το επώνυμο του Προέδρου της Δη-μοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια διχάζει και αυτό. Στην απλή του εκδοχήμπορεί να προέρχεται από το παππούς.Μπορεί επίσης να προέρχεται και απότο «παπούλης» (ιερέας). Υπάρχει όμως και χωριό Παπούλια στη Μεσσηνία. Επί
Τουρκοκρατίας υπήρχαν και όσπρια που λέγονταν παπούλια.

Ετικέτες

GREEK SURNAMES SHOWING GREEK AREAS

ΕΠΩΝΥΜΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΥΝ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΛΛΑΒΗ ΤΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΠΟΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΕ Ο ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΦΕΡΕΙ.
ΕΤΣΙ ΕΧΟΥΜΕ ΟΣΑ ΛΗΓΟΥΝ ΣΕ.

-ΕΑΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΝΗ
-ΑΚΟΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΠΑΡΤΗ Η ΜΑΝΗ
-ΑΤΟΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ
-ΠΟΥΛΟΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΛΛΟΠΟΝΗΣΟ.
-ΑΚΗΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ.
-ΙΔΗΣ. -ΙΑΔΗΣ.-ΑΝΤΗΣ. ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ
-ΕΛΗΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΥΤΙΛΙΝΗ,ΑΙΒΑΛΙ,ΛΗΜΝΟ,ΕΒΡΟ,ΕΔΕΣΣΑ
-ΟΥΔΗΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟΑΝΑΤΟΛΙΚΑΙΔΙΩΜΑΤΑΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,ΘΡΑΚΗ,
ΝΗΣΙΑ ΑΙΓΑΙΟΥ,ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ,ΚΥΠΡΟ
-ΟΥΣΗΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΧΙΟ

Ετικέτες

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

ΚΥΚΛΑΔΙΚΟ ΕΙΔΩΛΙΟ


ΑΓΑΛΜΑΤΙΔΙΟ ΤΟΥ ΚΥΚΛΑΔΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΟ 3200 Π.Χ

Ετικέτες

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ

Ο Κώστας Μπίρης, στο βιβλίο του «Αρβανίτες», παραθέτει επίθετα αρβανίτικης προέλευσης όπως προκύπτουν από καταλόγους ονομάτων καπεταναίων και απλών στρατιωτών που αναφέρονται σε έγγραφα του βενετικού αρχείου και άλλα κείμενα του 15ου και 16ου αιώνα. Επίθετα που έχουν επιβιώσει ως σήμερα, εξελληνισμένα τόσο ώστε να θεωρούνται πλέον ελληνικά, παρ' ότι δεν παύουν να υποδηλώνουν αρβανίτικη καταγωγή.

Αδάμος (και Αδάμης)
Βαρλάμης (συχνό στη Σπάρτη)
Βέρβερης (τυφλός)
Βλαντής
Γιάτας (μακρύς)
Γκάζας (γελαστός)
Γκέρμπεσης (Γερβάσιος)
Γκίνης (Γιάννης, συχνό στην Υδρα, στο Κορωπί, στα Καλύβια του Κουβαρά και στον Μαραθώνα)
Γκιόλμας
Γκλιάτης (μακρύς)
Γκολέμης (λαίμαργος, συχνό στο Μενίδι και στον Μαραθώνα)
Γκούμας (Γιακουμής, Ιάκωβος
)Γκρίτσας (συχνό στο Μενίδι)
Ζαπάντης
Καβάσιλας
Καγκάδης (τραγουδιστός, συχνό στην Κέρκυρα, στην Καρυστία και στη Βοιωτία)
Κακαβάς (συχνό στην Καρυστία και στο Λιόπεσι Αττικής)
Κακαρούκας (κακοκυλημένος, συχνό στη Λιβαδειά)
Καλέντζης (γανωτζής)
Καλέσης (μαλλιαρός)
Κάμιζας (της πλούσιας)
Κάμπασης (κάμπες = πεζός)
Κανάκης
Καντρέβας (συμμαζεμένος)
Καπαρέλης
Κασνέσης
Κέκης (κακός, πονηρός ­ συχνό στη Χασιά Αττικής)
Κόκος (Κώστας)Κόκλας (συχνό στη Χασιά Αττικής)
Κολόσης (Νικολάκης)
Κομποθέκρας (χειρόβολο από σίκαλη)
Κόντος (συχνό στα Καλύβια της Χασιάς στην Αττική)
Κόρεσης (θεριστής)
Κότσικας (κοκάλας, συχνό στην Κάρυστο)
Κούκης (κόκκινος)
Κουρτέσης
Κούτσης (κουτάβης, συχνό στις Σπέτσες και στο Τάχι των Θηβών)
Κράψας
Κριεκούκης (κοκκινομάλλης)
Κριεμπάρδης (ασπρομάλλης)
Κυριάκης
Λάντας (δρυς;)
Λότσας (φίλος)
Λουκίσας (της χήρας του Λουκά, συχνό στα Καλύβια της Χασιάς)
Λούσης (λιουσ = λάτρης, ικέτης)
Μαζαράκης
Μάζης (κορυφαίος)Μάνεσης (βραδύς)
Μάριζας (της Μαρίτσας)
Μαύρεσης
Μέγκουλας
Μελέτης
Μενάγιας
Μέξας (συχνό στις Σπέτσες, στην Κέρκυρα και στην Ηπειρο)
Μόλας (μόλε = μήλο)
Μουζάκης
Μπανίκας
Μπάρδης (άσπρος, συχνό στα Μεσόγεια και στη Χασιά της Αττικής)Μπαρμπάτης
Μπάρτσης (μπάρτσα = γίδα, συχνό στο Μαρκόπουλο της Αττικής)
Μπάστας
Μπελόκας
Μπελούσης
Μπέτσης
Μπίμπης (πουλί πάπιας, χήνας ή γάλου ­ συχνό στα Λιόσια και στη Μάνδρα Αττικής)
Μπισκίνης (μπέσε = πίστη, κένι = σκύλος)
Μπόζος (βαρέλας)Μπόρσας (πουγκής)
Μπούας
Μπούζης (χειλάς)
Μπουζίκης
Μπούκουρας (ωραίος)
Μπούμπας (μαμούνας)
Μπόχαλης (μπόχα = σκόνη)
Ντόριζας (μικροχέρης)
Παναρίτης (από το Φανάρι)Πέτας (πίτας)
Πρίφτης (παπάς, συχνό στην Κορώνη, στα Σπάτα και στην Κερατέα)
Προγόνης
Προκόπης
Ρένεσης (ψεύτης)
Σγούρης
Σκλέπας (κουτσός)
Σκλήρης (συχνό στη Βοιωτία)
Σκούρας
Σούγκρας (που τσουγκρίζει)
Σούκουλας (κουρελής)
Σούλης (ψηλός, λεβέντης)Σουμάκης
Σούρπης (ρουφηχτής)
Σπάτας (σπάθας)
Στίνης (που σπρώχνει)Σχηματάρης (κομψευόμενος)
Τάτσης (Δημητράκης)
Τσαμαντάς (τσα- ή χαϊ- μ' ντα = πήγαινε πιο κοντά)Τσαπόγας (ψηλοπόδαρος, συχνό στη Μεσσηνία)
Φούντης (πάτος)
Χαϊκάλης (κάλι = άλογο, συχνό στο Μενίδι)
Χέλμης (φαρμάκης)

Το ΒΗΜΑ, 26/04/1998 , Σελ.: C06Κωδικός άρθρου: B12478C061ID: 79364

Ετικέτες

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

SURNAMES OF AMORGOS ISLAND



Επώνυμα βυζαντινά και ελληνικά ΣΤΗΝ ΝΗΣΟ ΑΜΟΡΓΟ

Στην Αμοργό διατηρούνται μέχρι σήμερα πολλά βυζαντινά επώνυμα και με μεγάλη συχνότητα στον πληθυσμό του νησιού. Στον πίνακα (επανω) εμφανίζεται ένας κατάλογος ιστορικών επωνύμων της Αμοργού, κατά την χρονολογική σειρά που καταγράφονται σε διάφορα έγγραφα, κυρίως μοναστηριακά, μέχρι το 1800.
Ο κατάλογος αυτός δεν είναι πλήρης και όσον αφορά την καταγραφή επωνύμων και όσον αφορά την χρονολογική τους εμφάνιση, γιατί οι πηγές που έχουμε στην διάθεσή μου είναι σχετικά περιορισμένες. Ωστόσο το δείγμα είναι στατιστικά επαρκές και μπορούμε να διαπιστώσουμε με βεβαιότητα την ιστορικότητα των περισσότερων επωνύμων της Αμοργού.
Εξαιρετικά μεγάλος είναι ο αριθμός των βυζαντινών επωνύμων.
Ορισμένα, μάλιστα, έχουν ειδικό ιστορικό βάρος, γιατί αναφέρονται σε ιστορικές πηγές και για σημαντικά γεγονότα. Τέτοια για παράδειγμα είναι τα Συνοδινός (Συναδηνός), Γαβαλάς, Καλοδάς (Κολιδάς), Γεράκης, Γαβράς, κ.α. Το γεγονός αυτό και γενικά η συντριπτική παρουσία ελληνικών βυζαντινών επωνύμων σε μεγάλο βάθος χρόνου δείχνουν την ιδιαιτερότητα της Αμοργού στον ιστορικό χώρο των Κυκλάδων και του Αιγαίου.
Ο Ιωάννης Κ. Βογιατζίδης, προκειμένου να εξηγήσει την μεγάλη παρουσία γνωστών βυζαντινών επωνύμων στην Αμοργό, καταφεύγει στο φαινόμενο των πολιτικών εξορίστων, το οποίο στις Κυκλάδες εμφανίζεται στην ρωμαϊκή εποχή και συνεχίζεται στα βυζαντινά χρόνια. Υποστηρίζει ότι τα επώνυμα αυτά προέρχονται από μέλη ευγενών οικογενειών που εξόρισε στην Αμοργό ο αυτοκράτορας της Νίκαιας Ιωάννης Βατάτζης (1222-1254), επειδή στασίασαν εναντίον της εξουσίας του.
Η εξήγηση αυτή ήταν πειστική μέχρι πριν λίγες δεκαετίες. Από το 1918 που εκδόθηκε το βιβλίο του Βογιατζίδη («Αμοργός, Ιστορικαί έρευναι περί της νήσου») οι βυζαντινολογικές σπουδές προχώρησαν και πολλά νέα στοιχεία προστέθηκαν στις γνώσεις μας. Έτσι από τις μελέτες του καθηγητή Σπύρου Βρυώνη προκύπτει ότι η έλευση ορισμένα βυζαντινών επωνύμων (Συνοδινός, Βρούτσης) πρέπει να αναχθεί σε εποχή παλαιότερη του Βατάτζη, στα χρόνια του αυτοκράτορα Αλέξιου Κομνηνού, ανακαινιστή της Χοζοβιώτισσας. Επιπλέον η παρουσία των Γαβαλάδων στο Αιγαίο ήταν εδραιωμένη πριν τον Βατάτζη, όπως φαίνεται από την εξουσία του Λέοντος Γαβαλά στην Ρόδο εκείνη την περίοδο. Με βάση την παράδοση για την ίδρυση του μοναστηριού της Χοζοβιώτισσας, φαίνεται επιβεβλημένο να πάμε ακόμη πιο πίσω, στην εποχή της εικονομαχίας και στην περίοδο της ανάκτησης από τον Νικηφόρο Φωκά της Κρήτης που κατείχαν οι Άραβες.
Μ’ άλλα λόγια, φαίνεται ότι στο βασικό υπόστρωμα του αμοργιανού πληθυσμού (π.χ. Θεολογίτες) προστέθηκαν πριν περίπου 1.000 χρόνια ορισμένοι πληθυσμοί από την Μικρά Ασία (π.χ. Συναδηνοί). Αργότερα πιθανότατα ήρθαν και ορισμένοι βυζαντινοί πολιτικοί εξόριστοι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η συνεχής παρουσία ιστορικών βυζαντινών επωνύμων στην Αμοργό, προσφέρει στο νησί μία ιστορικότητα και μία συνέχεια, που πολύ δύσκολα συναντιούνται σε άλλα νησιά του Αιγαίου.
Αν στα επώνυμα προσθέσουμε τα ονόματα (ιδιαιτέρως τα γυναικεία), τα τοπωνύμια, τα έθιμα και τις παραδόσεις, τότε η Αμοργός αποκτά μία ιδιαίτερη σημαντικότητα στην νεότερη ιστορία του Αιγαίου.

Αναρτήθηκε από NIKOΣ N. στην ιστισελιδα ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΚΑ ΤΗΣ ΑΜΟΡΓΟΥ

Ετικέτες

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

THE GREATNESS OF GREEK LANGUAGE

Η δυναμική της ελληνικής γλώσσας: Η μοναδική που δεν έχει όρια

"Hellenic Quest" τιτλοφορείται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής Γλώσσας, που το CNN διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για αγγλόφωνους και ισπανόφωνους.
Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας. Το πρόγραμμα παράγεται από τη γνωστή εταιρεία Η/Υ "Apple" και ο πρόεδρος της, ο Τζων Σκάλι, λέει:«Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα εκμάθησης της Ελληνικής Γλώσσας, επειδή η κοινωνίας μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει να αναπτύξει τη δημιουργικότητά της, να εισαγάγει καινούριες ιδέες και θα της προσφέρει τόσες γνώσεις –περισσότερες απ’ όσες ο άνθρωπος έχει ως τώρα ανακαλύψει».
Ίσως να πρόκειται για μία εκδήλωση της τάσης για επιστροφή του παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων... άλλη συναφής είδηση:Οι Βρετανοί επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη να μάθουν αρχαία ελληνικά «επειδή αυτά περιέχουν μία ξεχωριστή σημασία για τους τομείς οργάνωσης και διαχείρισης επιχειρήσεων».
Σε αυτό το συμπέρασμα οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών ότι: «Η Ελληνική Γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες. Γι’ αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργάνωσης και διοίκησης».Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρβάιν της Καλιφόρνιας, να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της. Επικεφαλής του προγράμματος τοποθετήθηκε η γλωσσολόγος και Ελληνίστρια Μακ Ντόναλι και δίπλα της οι καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι.
Στον Η/Υ «Ίβυκο» αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας μας, όταν η αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικούς όρους. Δηλαδή, ως γλώσσα, είναι μόλις το 1/100 της δικής μας!
Επίσης, στον Ίβυκο, ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα, 4.000 αρχαίων Ελλήνων και το έργο συνεχίζεται...Επ’ αυτού, ο καθηγητής Μπρούνερ, λέει:«Σε όποιον απορεί, γιατί τόσα εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής απαντούμε: Μα πρόκειται για τη γλώσσα των προγόνων μας! Και η επαφή μας μ’ αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας».Οι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι ελληνικοί λεκτικοί τύποι θα φθάσουν στα 90 εκατομμύρια, έναντι των 9 εκατομμυρίων της λατινικής.
Το ενδιαφέρον για την Ελληνική Γλώσσα, προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων Πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ την Ελληνική και όλες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν «σημειολογικές».«Νοηματική γλώσσα», όπως είναι γνωστό, θεωρείται η γλώσσα στην οποία το «σημαίνον», δηλαδή η λέξη και το «σημαινόμενον», δηλαδή αυτό που η λέξη εκφράζει (πράγμα, ιδέα, κατάσταση) έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ, «σημειολογική» είναι η γλώσσα στην οποία ορίζεται αυθαίρετα ότι το «σημαινόμενον» εννοείται με το... «σημαίνον»! Η Ελληνική Γλώσσα, είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν «πρωτογένεια» (π.χ. Γεωμετρία = γη + μετρώ), ενώ σε όλες τις άλλες γλώσσες, οι λέξεις είναι συμβατικές. Σημαίνουν κάτι, επειδή έτσι συμφωνήθηκε μεταξύ εκείνων που τις χρησιμοποιούν.
Υπάρχει, δηλαδή, αιτιώδης σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, που είναι κάτι ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες. Τα πιο τέλεια προγράμματα «Ίβυκος», «Γνώσεις» και «Νεύτων», αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε τέλεια σχήματα παραστατικής, πράγμα που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες γλώσσες. Κι αυτό επειδή η Ελληνική Γλώσσα έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την αρμονική γεωμετρική τους απεικόνιση. Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα «-ΙΣΜΟΣ», «-ΛΑΝΔΗ», «ΤΗΛΕ», «ΜΙΚΡΟ», «ΜΕΓΑ», «ΣΚΟΠΟ», «ΣΥΝ», κ.ά. Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα ως «μη οριακή», δηλαδή, ότι μόνο σε αυτή δεν υπάρχουν όρια. Γι’ αυτό είναι αναγκαία στις νέες επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική κ.ά.Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική Γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί να προχωρήσει.
Γι’ αυτούς τους λόγους οι Ισπανοί ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η Ελληνική γλώσσα, ως η επίσημη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διότι, το να μιλά κανείς για Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελληνική, είναι σαν να μιλά σε έναν τυφλό για χρώματα...
ΠΗΓΗ: Το κείμενο αυτό αποτέλεσε είδηση, που το βράδυ της 21ης Σεπτεμβρίου 2003 έκανε τον γύρο του κόσμου. Δημοσιοποιήθηκε στο διαδίκτυο, έγινε η αναπαραγωγή της είδησης με νέα στοιχεία. Αποτέλεσε και εισήγηση του Β.Α. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ, σε συνέδριο (Αύγουστος 2001, στην Ολυμπία), με θέμα «Η γλώσσα της λογοτεχνίας».

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

HELLENES


Ετικέτες

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

GREEKS ALFABET


ΧΡΥΣΑ ΛΟΓΙΑ Η Γωνιά του Γιώργου Σ. Δεληκάρη
Για σας τους λάτρεις των αρχαίων και νεοτέρων φιλοσοφικών ρητών και αποφθεγμάτων και των φιλοσοφικών και εσωτερικών αλλά και επίκαιρων προβληματισμών

Προσφορά Ελλήνων

Μια απ' τις πιο μεγαλοφυείς πολιτιστικές επινοήσεις του ανθρώπου είναι το Αλφάβητο και η Γραφή. Η συμβολή της είναι τεράστια στην ταχύτερη ροή του πολιτισμού, αλλά και στην καταπληκτική του εξέλιξη, ιδίως κατά τους τελευταίους αιώνες οπότε συμπληρώθηκε η γραφή με την τυπογραφία. Απ' τον 19º αιώνα το βιβλίο και το έντυπο έγινε κτήμα όλων των ανθρώπων.
Κι όμως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι γνώριζαν τη γραφή από την Ε' π.Χ. χιλιετία· λίγο μετά οι Σίνοι (Κίτρινη φυλή της ανατ. Ασίας). Οι κάτοικοι γύρω απ' τον Ινδό ποταμό και γύρω απ' τον Τίγρη και Ευφράτη (Μεσοποταμία) απ' τις αρχές της Δ' π.Χ. χιλιετίας· από την ίδια αυτή εποχή και οι λαοί γύρω απ' την Ανατολική Μεσόγειο και οι Κρήτες και οι Αιγαίοι και οι Μυκηναΐοι.
Παρ' όλα αυτά φυλαγόταν απόρρητη απ' τους λίγους, ιερείς, βασιλείς, ανώτατους άρχοντες και μυημένους επί χιλιάδες χρόνια. Λειτουργούσαν κατά τους αιώνες εκείνους μυστηριακές οργανώσεις, ως ιδρύματα με το όνομα: Μυστήρια, Μαντεία, (43 λειτουργούσαν στον ελληνικό χώρο), Ασκληπιεία και κοινά ιερά. Αυτά επί χιλιάδες χρόνια λειτουργούσαν ως κέντρα πνευματικής και ηθικής διαπαιδαγώγησης αλλά και επιστημονικής έρευνας. Από κει προέρχονται οι πρώτες πηγές του ανθρώπινου πολιτισμού.
Τον άθλο της αναζωπύρωσης της ροής του πολιτισμού με τη μεταφορά της μάθησης και της γραφής έξω απ' τα άδυτα, τον ανέλαβαν πρώτοι και μόνοι οι Έλληνες περί το 1000 π.Χ.
Η ελληνική φυλή προικισμένη από εξαίρετα σωματικά, πνευματικά και ψυχικά χαρίσματα, μετέτρεψε τη μακρά μυσταγωγική της αγωγή σε δυναμισμό, σε δραστηριότητα και κυρίως σε απέραντη αγάπη στον άνθρωπο και τη φύση που τον περιβάλλει.
Εισχώρησαν οι ευφυέστεροι απ' τους Έλληνες, οι Μύστες στα άδυτα του ανθρώπινου εγώ και αποκάλυψαν πολλές πτυχές του και τις αποτύπωσαν στα απαράμιλλα ποιητικά δημιουργήματα και στα αιώνια πρότυπα του πεζού λόγου· απ' αυτούς έγινε ιεράρχηση των Αξιών πάνω στις οποίες έπρεπε να βασίζεται και να οργανώνεται η ζωή των ανθρώπων: Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Ευσέβεια, Πατρίδα, Οικογένεια, Πολιτεία, Νόμοι. . .).
Χάρισαν οι Έλληνες στην ανθρωπότητα τη βασίλισσα των επιστημών, τη Φιλοσοφία αφού ίδρυσαν και κόσμησαν το θρόνο της με τα εκλεκτότερα πνευματικά επινοήματα.
Στράφηκε έπειτα η ευαίσθητη ελληνική ψυχή προς το περιβάλλον τη φύση. Τη θαύμασε· ενθουσιάστηκε· αποτύπωσε τον ένθεο ενθουσιασμό της στα αριστουργήματα της τέχνης· τους περίφημους αυτούς κανόνες αρμονίας, συμμετρίας, ρυθμού, μέτρου. Μελέτησαν οι Έλληνες τη διφυή φύση των όντων, την Αισθητή και Νοητή και άνοιξαν το δρόμο προς την επιστημονική έρευνα.
Το ψυχικό όμως μεγαλείο των Ελλήνων και η ζώσα αγάπη στον άνθρωπο εκδηλώθηκε με το να μη κρατούν απόρρητα, όπως λ.χ. οι Αιγύπτιοι, τα πνευματικά επιτεύγματα, τα ηθικά βιώματα και τα καλλιτεχνικά αριστουργήματά τους αλλά να τα προσφέρουν, να τα διαδίδουν, να τα επιβάλλουν ως κτήμα όλων, αδιακρίτως όλων, αυτών που μπορούν να τα δεχτούν, να τα κατανοήσουν και να συγκινηθούν.
Έχει επικρατήσει να χαρακτηρίζεται, η χρονική περίοδος από του 1000 ή 1100 και μέχρι περίπου του 700 π.Χ. από τους ειδικούς, (αρχαιολόγους, ιστορικούς, φιλόλογους) Έλληνες και ξένους, ως "Μεσαίωνας" της αρχαιότητας "Σκοτεινοί Χρόνοι" και με άλλους βαριούς χαρακτηρισμούς. Όπως, από όσα εκθέτουμε παρακάτω καταδεικνύεται, πρόκειται για πλάνη· για ιστορική ανακρίβεια. Η περίοδος αυτή ανήκει σε μια απ' τις πιο σημαντικές, τις περισσότερο παραγωγικές, όχι μόνο της ελληνικής ιστορίας αλλά και της ανθρωπότητας.
Είναι περίοδος προπαρασκευής, καλλιέργειας, σποράς, αναμονής βλάστησης του γιγαντόκορμου δέντρου με την πλούσια άνθηση και τους χυμώδεις καρπούς "του Χρυσού Αιώνα του Περικλή". Γιατί όσο πιο άφθονη η παραγωγή, τόσο μικρότερη η προετοιμασία· κανένα θαύμα· φυσικό ξεχείλισμα πολιτισμού μέχρι και τον Πλάτωνα από το 700 π.Χ. περίπου, με ισόχρονη περίοδο που προηγήθηκε, αναγκαία για τη συρροή των όσων παραγόντων απαιτούντο. Το κέντρο της ύψιστης ακμής το κατέχει ο Πλάτων, ο οποίος χαρακτηρίζεται επιγραμματικά από το μαθητή του Αριστοτέλη ως "προτέρημα φύσεως" (= γεννημένη μεγαλοφυΐα), ο οποίος ευτύχισε να γεννηθεί και να ενηλικιωθεί κατά το τελευταίο τέταρτο του Ε' και να δράσει κατά το πρώτο μισό του Δ' π.Χ. αιώνα.
Περί το 1000 ή 1100 π.Χ. χρονολογία - ορόσημο της ελληνικής και πανανθρώπινης ιστορίας - άρχισε η προετοιμασία για την έκτακτης δημιουργικότητας πολιτιστική άνθιση κατά τους ΣΤ' Ε' και Δ' π.Χ. αιώνες.
Αξιοθαύμαστο γεγονός και ανεξήγητο φαινόμενο, κυρίως για τους Ανατολικοασιάτες, παρουσιάζεται "ο Χρυσούς αιών του Περικλέους" όπως αποκαλείται η παραπάνω περίοδος. Να ένα παράδειγμα:
Ο διάσημος Ιάπωνας καθηγητής Hide ki Yukawa (του πανεπιστημίου του Κιότο, βραβείο Νόμπελ 1949, μέλος της Ακαδημίας της Ιαπωνίας από το 1946), μιλώντας από την Πνύκα κατά τη συνάντηση των Αθηνών (των σοφών) την 5η Ιουνίου 1964, είπε στην αρχή: "Ως φυσικός έχω πλήρη συναίσθηση του χρέους μου προς τους Έλληνες, οι οποίοι εγκαινίασαν τον μεγάλο σκοπό να αποκαλύψουν την αλήθεια, που είναι κρυμμένη βαθιά μέσα στη Φύση", (στη γλώσσα των Σίνων η αντίστοιχη λέξη "Φύση" σημαίνει: "αυτό το οποίο είναι έτσι από τον εαυτό του, όπως είναι). Αφού τόνισε έπειτα ότι, από πέντε ετών ο παππούς του κι ο πατέρας του (καθηγητής κι εκείνος του πανεπιστημίου του Κιότο), άρχισαν να του διδάσκουν τα κλασικά κινέζικα κείμενα των μαθητών του Κομφούκιου (551 - 479 π.Χ.). Δέκα τριών ετών πήρε απ' τη βιβλιοθήκη του πατέρα του και διάβασε βιβλία περί Ταοϊσμού του Λάο Τσε και του Τσουάγκ Τσε (365 - 290 π.Χ.) και συνεχίζει: "βαθιά ήταν η εντύπωση που δέχτηκα απ' τη φιλοσοφία τους για την αρχαία Ελλάδα". Τον Δ' π.Χ. αιώνα, βεβαιώνει ο Ιάπωνας καθηγητής ήταν γνωστή στην Κίνα η ελληνική φιλοσοφία. Ο Τσουάγκ Τσε, νεότερος απ' τον Πλάτωνα, 65 περίπου χρόνια, σε ακμή ηλικίας όταν ο Μ. Αλέξανδρος έφτασε στον Ινδό ποταμό. "Με τέτοιο υπόβαθρο, λέει ο Ιάπωνας, μπήκα στον κόσμο της σύγχρονης επιστήμης, η οποία βασιζόταν στην κληρονομιά των αρχαίων Ελλήνων. Από τότε και από καιρό σε καιρό με καταδίωκε ένα ερώτημα το οποίο με καταδιώκει ακόμη. Το ερώτημα είναι: "γιατί η επιστήμη έφτασε στο υψηλό της επίπεδο αρχίζοντας μόνο από την Ελλάδα και όχι από πουθενά αλλού;". . . "από κάποια αιτία, η αρχαία Κίνα δεν μπόρεσε να παρουσιάσει έναν τέτοιο τύπο μεγαλοφυΐας όπως ο Πυθαγόρας και ο Δημόκριτος. . . ο Πυθαγόρας ο οποίος συνέλαβε τους φυσικούς νόμους ως απλές και ορισμένες σχέσεις μεταξύ αριθμών και ο Δημόκριτος, ο οποίος σκέφθηκε την ύπαρξη των αόρατων μικρών ατόμων μαζί με την αφηρημένη έννοια του κενού".
Δεν γνωρίζουμε αν ο Ιάπωνας σοφός, Yukawa, πήρε ικανοποιητική απάντηση εδώ στην πόλη των φώτων, την Αθήνα, απ' τους Έλληνες σοφούς συναδέλφους του. Για μας τους Έλληνες δεν υπάρχει ερώτημα, υπάρχει κανονική ροή πολιτιστικής εξέλιξης· η ροή έχει συνοπτικότατα ως εξής:
Περί το 1000 π.Χ. κατά το μέσο μιας απ' τις μεγαλύτερες αποικιακές μετακινήσεις των Ελλήνων, (δεν είναι η πρώτη, προηγήθηκαν πολλές άλλες) άρχισαν να συντελούνται πνευματικές, πολιτικές, κοινωνικές, συναισθηματικές, οικονομικές αλλαγές τέτοιας και τόσης σημασίας ώστε να δοθεί νέα κατεύθυνση στη ροή όχι μόνο του ελληνικού, αλλά και του πανανθρώπινου πολιτισμού. Δεν αρχίζει "μεσαίωνας" αλλά προπαρασκευή.
Γιατί από το 1000 π.Χ. περίπου άρχισε η διάδοση της γραφής για πρώτη φορά. Αν και χιλιάδες χρόνια πριν επινοήθηκε, παρέμενε ως αυστηρά απόρρητη στα Μυστήρια και στα Ανάκτορα.
Από το 1000 περίπου πρώτοι οι Έλληνες, την έθεσαν σε κοινή χρήση. Το φως του νου, η εκπαίδευση βγαίνουν από τα άδυτα· μια ευφυέστατη επινόηση μπαίνει στην υπηρεσία των ανθρώπων, των πολιτών και όχι των νομιζόμενων εκλεκτών και μόνο, για την απροσμέτρητη ωφέλεια της ανθρωπότητας. Η πείρα, οι γνώσεις, η σοφία, οι επινοήσεις, τα παραδείγματα, κάθε πνευματικό και ηθικό αγαθό δεν χάνεται αλλά διατηρείται πηγαίο και διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά. Με τη γραφή συσσωρεύονται γνώσεις· καλλιεργείται η σκέψη· οξύνεται ο νους· αφυπνίζεται η φιλομάθεια· προκαλείται η φιλοσοφική διάθεση· η παρατήρηση, η έρευνα, η μελέτη, η διείσδυση στα άδυτα της αλήθειας αξιοποιούνται· ανοίγει ο δρόμος συστηματικής άμιλλας για επιστημονική εργασία σε μεγάλο πλήθος ταυτόχρονα, ευφυών φιλομαθών ερευνητών της αλήθειας.
Η θεοκρατική βασιλεία καταργείται· διατηρήθηκε στη χώρα του Ήλιου, του Yukawa· στην Κίνα μέχρι τον προηγούμενο αιώνα. Καταργείται η θεοκρατική βασιλεία, η μονολιθική, η αυταρχική, η συγκεντρωτική, η θεοποιημένη: ως εξουσία, ως νόμος, ως αρετή, ως πηγή γνώσης, ως παράδειγμα, ως ζωή και εκθρονίζεται από το νομιζόμενο απροσπέλαστο θρόνο πρώτα απ' τους Έλληνες. Αντικαθίσταται από άρχοντες πλησιέστερους στο πλήθος για να καταλήξει στους εκλεγμένους απ' το ίδιο το πλήθος. Η πολιτειακή αυτή αλλαγή οδήγησε σε πολύ ευεργετικά αποτελέσματα· άνοιξε νέους ευρύτατους ορίζοντες στην ανθρώπινη δράση· καταργεί θεσμούς παμπάλαιους οι οποίοι καταδυνάστευαν το σώμα και το πνεύμα των ανθρώπων. Αφήνεται ελευθερία στις σκέψεις, στους λόγους, στη δράση· σφυρηλατούνται νέοι θεσμοί, αρχές, αξιώματα, μέθοδοι, κατ' εξοχήν ανθρωπιστικές προσφορές και κατάλληλες για την καθιέρωση προοδευτικών εκπολιτιστικών στοιχείων.
Στην πολιτειακή και κοινωνική αυτή αλλαγή συντέλεσαν οι γνωστοί απ' τον Όμηρο και Ησίοδο μέχρι τον Πλάτωνα, μεγάλοι Έλληνες νομοθέτες, σοφοί, ποιητές, ιστορικοί, καλλιτέχνες.
Διευρύνεται ο ελληνικός χώρος σ' όλα τα παράλια της Μεσογείου, Μικράς Ασίας, Ευξείνου, Θράκης, Μακεδονίας, Κάτω Ιταλίας και Σικελίας (Μεγάλη Ελλάς), Μασσαλίας (Γαλλίας), Β. Αφρικής. Η εμπορική και ναυτιλιακή κυριαρχία και θαλασσοκρατία των Ελλήνων κατά την εποχή αυτή στη Μεσόγειο συσσώρευσαν στην ελληνική φυλή πλούτη, υλικά αλλά και πείρα και μάθηση και συναίσθηση της υπεροχής τους και ορμή για εξαίρετη δημιουργική δράση.
Η πνευματική ακινησία, η δουλοπρέπεια, η δεισιδαιμονία, η άγνοια και η αμάθεια, η τυπολατρία, η λατρεία του θεού στο πρόσωπο του βασιλιά έπαψαν. Πήραν τη θέση τους και μπήκαν στην υπηρεσία του εγώ, το φως του νου για την έρευνα και την αποθησαύριση της γνώσης, η ελευθερία, η λατρεία της θεότητας όχι δι' αντιπροσώπου δηλ. του βασιλιά, σπανιότατα στο "μέγαρο ανδρών" όπως πριν το 1000 π.Χ. περίπου, αλλά σε μεγαλοπρεπείς ναούς με τη συμμετοχή όλων "ελευθέρα βουλήσει και εν ισότητηι"· ο νόμος δεν είναι δώρο και συγκατάθεση και κρίση του ενός, αλλά θέληση και διασφάλιση και συμφέρον και προστασία του συνόλου.
Η αλλαγή αυτή, την οποία σε λίγες γραμμές εκθέσαμε, συντελέστηκε στην αρχή με βραδύτητα, έπειτα εκ των άνω σαν ξεχείλισμα, σαν συνέπεια μακράς προπαρασκευής και απ' τη μάθηση και πείρα που συσσωρεύτηκαν κρίθηκε αναγκαία η διοχέτευση απ' τα περισσεύματα, τρόπον τινά και στους πολλούς. Ο μυθικός θάνατος του τελευταίου βασιλιά της Αθήνας, του Κόδρου (χρονικά τοποθετείται λίγο πριν το 1000 π.Χ.), που αυτοθυσιάστηκε υπέρ της προόδου, υπέρ των νέων θεσμών, τούτο έχουμε τη γνώμη, ότι σημαίνει· ότι η Αθήνα ανοίγει το δρόμο νέας εποχής και πρόκειται να αποβεί το πνευματικό κέντρο της Ελλάδας και της ανθρωπότητας.
Η αλλαγή έγινε απ' τα απόρρητα, απ' τα μυστήρια αφέθηκαν ακτίνες πνευματικού και ηθικού φωτός· ήσαν ικανές να ερεθίσουν ευαίσθητο έδαφος και βλάστησαν εκεί, στο νου των Ελλήνων στοχαστών και άνθησε θεσπέσιο άνθος το οποίο έκοψε ο Πλάτωνας και το μετουσίωσε στο θείο δώρο, τη φιλοσοφία, το ευγενές, το πιο λεπτό και το πιο καλό επίτευγμα της ανθρώπινης διάνοιας.
Μέχρι τον μεγαλοφυή φιλόσοφο αλλά και επιστήμονα Πλάτωνα υπολογίζονται περίπου τετρακόσιοι οι μεγάλοι Έλληνες διανοητές. Πλουσιότατη η ηθική και κυρίως η πνευματική και η καλλιτεχνική παραγωγή τους· και συνεχίζεται η παραγωγή αυτή και κατά τους μετέπειτα αιώνες με τον μεγάλο αρχηγέτη της επιστημονικής έρευνας, τον μαθητή του Πλάτωνα, Αριστοτέλη.
Α. Π. ΦωτόπουλουΠεριοδικό "ΛΑΜΨΙΣ" τεύχ. 4, 1969(αποσπάσματα)

Ετικέτες ,

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

GREEK SURNAMES ARE MOST COMMONLY PATRONYMICS

Greek surnames are most commonly patronymics. Occupation, characteristic or ethnic background and location/origin-based surnames names also occur; they are sometimes supplemented by nicknames.
Commonly, Greek male surnames end in -s, which is the common ending for Greek masculine proper nouns in the nominative case. Exceptionally, some end in -ou, indicating the genitive case of this proper noun for patronymic reasons.
Although surnames are static today, dynamic and changing patronym usage survives in middle names in Greece where the genitive of father's first name is commonly the middle name.
Because of their codification in the Modern Greek state, surnames have Katharevousa forms even though Katharevousa is no longer the official standard.
Thus, the Ancient Greek name Eleutherios forms the Modern Greek proper name Lefteris, and former vernacular practice (prefixing the surname to the proper name) was to call John Eleutherios as Leftero-giannis.
Modern practice is to call the same person Giannis Eleftheriou: the proper name is vernacular (and not Ioannis), but the surname is an archaic genitive.
Female surnames, are most often in the Katharevousa genitive case of a male name. This is an innovation of the Modern Greek state; Byzantine practice was to form a feminine counterpart of the male surname (e.g. masculine Palaiologos, Byzantine feminine Palaiologina, Modern feminine Palaiologou).
In the past, women would change their surname when married, to that of their husband (again in genitive case) signifying the transfer of "dependence" from the father to the husband. In earlier Modern Greek society, women were named with -aina as a feminine suffix on the husband's first name: "Giorgaina", "Mrs George", "Wife of George". Nowadays, a woman's surname does not change upon marriage, though she can use the husband's surname socially. Children usually receive the paternal surname, though in rare cases, if the bride and groom have agreed before the marriage, the children can receive the maternal surname.
Some surnames are prefixed with Papa-, indicating ancestry from a priest, i.e. ."Papadopoulos", the "son of the priest (papas)". Others, like Archi- and Mastro- signify "boss" and "tradesman" respectively.
Prefixes such as Konto-, Makro-, and Chondro-, describe body characteristics, such as "short", "tall/long" and "fat". "Gero-" and "Palaio-" signify "old" or "wise".
Other prefixes include Hadji- which was an honorific deriving from the Arabic Hadj or pilgrimage, and indicate that the person had made a pilgrimage (in the case of Christians to Jerusalem) and Kara- which is attributed to the Turkish word for "black" deriving from the Ottoman Empire era.
Arvanitic surnames are also common. For example, the Arvanitic word for "brave" or "pallikari" (in Greek) being "çanavar" or its shortened form "çavar" was pronounced "tzanavar" or "tzavar" giving birth to traditional Arvanitic family names like "Tzanavaras" and/or "Tzavaras".[12]
Most Greek patronymic suffixes are diminutives, which vary by region. The most common Hellenic patronymic suffixes are:
-poulos/-poulou, which has Latin origin (pullus) and means "the little", representing "the son of ...", so a man whose family name is "Christopoulos" means that his father was named "Christos". This suffix is very spread mostly throughout the whole Greece and is original from the Peloponessus in particular.
-idis/-idou and -iadis/-iadou are both very ancient last names and clan forms used in the Pontus and Asia Minor regions, i.e. "Michailidis", the "clan of Michael"
-akis/-aki is associated primarily with Crete and the Aegean Islands. A patronymic signifying "little" and/or "son" therefore "Theodorakis" being "little Theodore".
Others, less common are:
-atos/-atou (From Cephallonia and other Ionian Islands under strong Italian influence);
-as/-a (From Macedonia and Epirus);
-ellis/-elli (From Lesvos Island);
-akos/-akou (From Mani in the Laconia region) and -eas/-ea (From Mani in the Messinia region);
-oglou (both genders, a Turkish root ending seen in immigrants from Asia Minor meaning "son of", i.e. Sarafoglou, "the son of Sarafis");
-ou (Genitive, from Cyprus).
The suffix -idis(often transliterated -ides in English and French languages) is the oldest in use. Zeus, for example was also referred to as Cronides ("son of Cronus").

ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ WIKIMEDIA

Ετικέτες

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

SURNAMES OF GREEK POLITICIANS

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Πρόσφατα κυκλοφόρησε η πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη του φιλολογου κ. Κωσταντινου Τρυφερουλη με τίτλο "Ετυμολογική ακτινογραφία των ονομάτων των Ελλήνων πρόεδρων, πρωθυπουργών, βουλευτών και ευρωβουλευτών (1974-1995)" από τις εκδόσεις "Επικαιρότητα".

Σχεδόν όλα τα οικογενειακά ονόματα, ή όπως αλλιώς τα ονομάζουμε επώνυμα ή επίθετα, γράφει, σχηματίζονται με την προσθήκη παραγωγικών καταλήξεων, δηλαδή ονοματικών καταλήξεων ενισχυμένων με άλλους φθόγγους, τα λεγόμενα προσφύματα γεωργ-ός: όςονοματική κατάληξη.
Εχουμε επώνυμα με ονοματικές μόνο καταλήξεις: Καλ-ός, Γεώργ-ιος: ιοςπαραγωγική κατάληξη η επίθυμα. Το -ι λέγεται πρόσφυμα: Γεώργιοςαυτός που έχει σχέση με τη γεωργία, Γεωργ-ιάδης: -ιάδηςπατρωνυμική παραγωγική κατάληξη, που δηλώνει το γιό του Γεωργίου, Γεωργ-άκης: -άκηςπατρωνυμική παραγωγική κατάληξη, που αρχικά ήταν υποκοριστική, αλλά σήμερα έχει ατονήσει ο υποκορισμός, και Γεωργάκης, ως οικογενειακό όνομα δεν είναι ο μικρός Γιώργος, αλλά ο γιός ή απόγονος του Γεωργίου, Γεωργ-ουλάκος: -ουλάκοςπαραγωγική κατάληξη, που περιέχει δύο υποκορισμούς: -ούλι (σακούλι) και -άκος (γεροντ-άκος) της οποίας δεν είναι αισθητή ούτε η υποκοριστική ούτε η πατρωνυμική ιδιότητα και ηχεί απλώς ως κατάληξη.
Στην Ιλιάδα και Οδύσσεια ο Αγαμέμνονας λέγεται και Ατρείδης (γιός του Ατρέα) ο Ορέστης αναφέρεται και ως Αγαμεμνονίδης (γιός του Αγαμέμνονα) ο Οδυσσέας φέρει και το όνομα Λαερτ-ιάδης (γιός του Λαέρτη) και ο Μαχάων ακούει και στο Ασκληπ-ιάδης (γιος του Ασκληπιού). Πάνω από 3.000 χρόνια συνεχώς και χωρίς κανένα κενό, οι Ελληνες ονομάζονται με επώνυμα που λήγουν σε -ίδης και -ιάδης, και όχι μόνο οι Ελληνες της Ελλάδας, αλλά και οι Ελληνες της διασποράς.
Τα σε -ίδης και -ιάδης επώνυμα πολλαπλασιάστηκαν πολύ μετά την μικρασιατική καταστροφή. Οι πρόσφυγες δεν είχαν σταθερά επώνυμα, όπως και οι Τούρκοι, των οποίων τα επώνυμα καθόρισε με νόμο ο Κεμάλ του 1929. Οι επιτροπές υποδοχής των Ελλήνων προσφύγων έκαναν και χρέη αναδόχων. Σε πολλούς γιούς Γιάννηδων έδωσαν το επώνυμο Ιωαννίδης, το παιδί του Κώστα το είπαν Κωνσταντινίδη, ενώ παράλληλα έκαναν και το έργο του εξελληνισμού των επωνύμων: τον Μπαϊρακτάρη τον έκαναν Σημαιοφορίδη, τον Εκμέκογλου Ψωμιάδη.
Στα ετυμολογούμενα επώνυμα έχουν επισημανθεί 65 παραγωγικές καταλήξεις από τις οποίες ξενικής προέλευσης είναι οι παρακάτω: -(ο)πουλος, από το λατινικό pullus (πουλαράκι, πουλάκι). Η σημασία της ξεκίνησε από νεοσσούς: αετόπουλο, ορνιθόπουλο, παιδόπουλο, Παπαδόπουλο. Σήμερα η υποκοριστική σημασία της δεν είναι αντιληπτή και περισσότερο την αισθανόμαστε ως πατρωνυμική: Αναγνωστόπουλοςγιός του Αναγνώστη.
Ηδη στη βυζαντινή εποχή χρησιμοποιείται ως πατρωνυμική κατάληξη (Αργυρόπουλος, Στρατηγόπουλοςγιος ή απόγονος του Αργυρού ή του Στρατηγού) με αμβλυμένη την υποκοριστική σημασία.
Ο συγγραφέας ετυμολογεί τα επώνυμα των Ελλήνων πολιτικών, χρησιμοποιώντας μια πλούσια βιβλιογραφία:
Καραμανλής είναι καταγόμενος από την Καραμανία, περιοχή της Νοτιοανατολικής Μικράς Ασίας, που ορίζεται από τις πόλεις Κόνια (Ικόνιο) Ακσεχίρ (Φιλομήλιον), Νιτζ (Νίγδη), Ερεγκλί (Ηράκλειο) και Ερμενέκ. Εδώ ένας Σελτζούκος Τούρκος ο Καραμάν Μπέη το 1243 μετά τη διάλυση του κράτους των Σελτζούκων και μισό αιώνα πριν από την εμφάνιση των οθωμανών Τούρκων ίδρυσε με πρωτεύουσα το Ικόνιο, ένα κρατίδιο το οποίο διαλύθηκε στα χρόνια των διαδόχων του. Αυτού το όνομα περιέχει το τοπωνύμιο Καραμανία.
Το εμιράτο αυτό γρήγορα επεκτάθηκε βόρεια στην Καππαδοκία και νότια ως τη Μάκρη, Αττάλεια, Μερσίνη, Ταρσό και Αλεξανδρέτα. Εδώ υπήρχε από τους ελληνιστικούς χρόνους ένας ακμαίος Ελληνισμός, τη ζωτικότητα του οποίου έχουν εκφράσει οι Τρεις Ιεράρχες και μια θαυμάσια βυζαντινή τέχνη. Τον θέρισε όμως ψυχικά το φάσγανο του Ισλάμ και τον αφάνισε γλωσσικά το γιαταγάνι του Τούρκου. Ετσι οι περισσότεροι έγιναν μουσουλμάνοι και τουρκόφωνοι. Οσοι γλύτωσαν διακρίνονται σε δύο κατηγορίες. Πρώτα είναι αυτοί που έμειναν χριστιανοί και ελληνόφωνοι. Η καππαδοκική διάλεκτος είναι κατάλοιπο του γλωσσικού τους οργάνου. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν εκείνοι που έμειναν χριστιανοί, αλλά έχασαν την ελληνική γλώσσα και έγιναν τουρκόφωνοι. Αυτούς μόνο η ορθόδοξη εκκλησία έσωσε από την εθνική απώλεια. Οι Καραμανλήδες σχεδόν μονοπωλούν την κατηγορία αυτή.
Ευφυείς και δραστήριοι οι Καραμανλήδες βρίσκουν τρόπο να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που έχουν ως τουρκόφωνοι να επικοινωνούν με την πίστη του Χριστού. Μεταφράζουν τα ιερά βιβλία της εκκλησίας στην τουρκική και το σπουδαιότερο, για το οποίο η ιστορία τους απένειμε τον τίτλο του πρωτοπόρου, χρησιμοποιώντας όχι το αραβικό αλφάβητο, αλλά το ελληνικό. Δεν ξεκίνησαν βέβαια από το μηδέν. Ο πατριάρχης Γεώργιος Γεννάδιος ο Σχολάριος, είχε μεταφράσει στην τουρκική ορισμένα αποσπάσματα ιερών βιβλίων κατ' απαιτήση του Μωάμεθ Β του Πορθητή, ο οποίος θέλησε να γνωρίσει τον Χριστιανισμό.
Κωνσταντίνος Καραμανλής: Ο πρώην πρόεδρος της δημοκρατίας, ο πολιτικός που σημάδεψε την ελληνική ιστορία πάνω από μισό αιώνα, έχει επώνυμο με ρίζα τουρκική. Ας μην είναι αυτό προς κακοφανισμό ούτε του ίδιου, ούτε και κανενός από τα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων. Το Karamanl είναι λάφυρο από μια μακραίωνη, ακατάπαυστη και ανελέητη πόλη. Είναι ένα σπαθί που σφυρηλατήθηκε για τη συντριβή μας, εμείς όμως το αποσπάσαμε ως έπαθλο νίκης από τα χέρια του αντίπαλου και γι' αυτό πρέπει να το κρατάμε με υπερηφάνεια και να το συντηρούμε με ευλάβεια.
Στο σημείο αυτό ο συγγραφέας επικαλείται μια σχετική, εύστοχη επισήμανση που είχε διατυπώσει ο Παλαμάς. Τα ρωμαϊκά λουτρά -είχε γράψει ο ποιητής- τα βενετικά τείχη, τα σλάβικα τοπωνύμια, οι τουρκικές λέξεις του λεξιλογίου μας (μέσα σ' αυτές μπορεί να υπολογιστούν και τα ανθρωπωνύμιά μας) είναι λάφυρα από μια μακραίωνη, ακατάπαυστη και ανελέητη πάλη, είναι σπαθιά που σφυρηλατήθηκαν για τη συντριβή μας, αλλά εμείς τα αποσπάσαμε από τα χέρια του αντίπαλου ως έπαθλα νίκης και γι' αυτό πρέπει να τα κρατάμε με υπερηφάνεια και να τα συντηρούμε με ευλάβεια. Ετσι τα ξένα ανθρωπωνύμια δεν πρέπει καθόλου να μας στενοχωρούν. Είναι τίτλοι δόξας και τιμής.
Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο συγγραφέας αφιερώνει 6 σελίδες ανιχνεύοντας τις ρίζες του ονόματος από την ομηρική εποχή, ενώ αναζητεί και τη συγγένεια με άλλους ομώνυμους οικογενειακούς κλάδους.
Η κατάληξη σε -όπουλος είναι πατρωνυμικό του βαφτιετικού Στέφανος, το οποίο είναι αυτούσιο, το αρχαίο (ομηρικό) προσηγορικό ουσιαστικό στέφανος... στεφάνιον... στεφάνι. Οι παραγωγικές καταλήξεις -άνος, -άνον σχηματίζονται ουσιαστικά από ρήματα και δίνουν σ' αυτά τη σημασία του οργάνου: στέφω - στέφανος, δρέπω - δρέπανον.
Κωνσταντίνος Σημίτης, πρωθυπουργός. Η γραφή αυτή μας οδηγεί στους Σημίτες, αρχαίους ανατολικούς λαούς. Σημιτικής καταγωγής είναι οι Αραβες, Εβραίοι, Παλαιστίνιοι, Ασσύριοι, Χαλδαίοι κλπ. Η διάκριση είναι γλωσσική και όχι φυλεκτική. Ολοι ανήκουν στη λευκή φυλή. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ανήκουν στους Χαμίτες. Επομένως το Σημίτης προέρχεται από το ανθρωπωνύμιο Σημ, πρώτο γιο του Νώε, με την προσθήκη της κατάληξης-ίτης.
Το επώνυμο όμως του πρωθυπουργού, διευκρινίζει ο συγγραφέας, προέρχεται από το τουρκικό σιμιτ (κουλούρι, σμίτι) και Σιμίτης σημαίνει κουλουράς, κουλουρτζής, κουλουροπώλης. Πολλές λέξεις που σημαίνουν φαγώσιμα με την προσθήκη του τελικού -ς έγιναν οικογενειακά ονόματα: καρβέλι - Καρβέλης, κουλούρα - Κουλούρας, λαγάνα - Λαγάνς, πιπέρι - Πιπέρης, ρεβίθι - Ρεβίθης.
Απόστολος Κακλαμάνης, πρόεδρος της βουλής. Κακλαμάνης και Κακλαμάνος είναι παράλληλοι τύποι του ίδιου οικογενειακού ονόματος. "Κακλαμάνοι: Ούτω ωνομάσθηκαν εις το στρατόπεδον των Πατρών ως εκ της ενδυμασίας των, οι ελθόντες εις το φρούριον το 1822 Λαζοί Τούρκοι", όπως γράφει ο κ. Ν. Τριανταφύλλου στο ιστορικόν λεξικόν Πατρών. Το επώνυμο και με τις δύο του μορφές απαντάται κυρίως στην Αρκαδία, αλλά το βρίσκουμε και στα Επτάνησα. Ο σημερινός πρόεδρος της βουλής γεννήθηκε στη Λευκάδα.
Μιλτιάδης Εβερτ, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Το επώνυμο προέρχεται από εκείνους τους Βαυαρούς που ακολούθησαν τον Οθωνα και αποτέλεσαν τα πρώτα στελέχη της κρατικής μηχανής. Αφομοιώθηκαν χωρίς δυσκολίες. Οι απόγονοί τους σχημάτισαν και οικισμό, το Ηράκλειο Αττικής. Το Εβερτ είναι ευρέως διαδεδομένο ανθρωπωνύμιο σε όλη τη Γερμανία και τις γερμανόφωνες περιοχές με τις μορφές Ebbert, Ebert, Ewert, Ebart, Eppart.
Ξεκινάει ως προσηγορικό (κοινό) ουσιαστικό της αρχαίας γερμανικής γλώσσας με την μορφή ebour και τη σημασία του κάπρου, του αγριόχοιρου. Στο Μεσαίωνα παίρνει και την μορφή eber και παράλληλα με την κύρια σημασία είχε και την υποδήλωση του άρχοντα, του ηγέτη, του πρίγκιπα, προφανώς γιατί η μαχητικότητα και ορμητικότητα του κάπρου ήταν ιδιότητες που ζήλευαν οι παλιοί Γερμανοί ηγεμόνες.
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο πρώην πρωθυπουργός και επίτιμος πρόεδρος της Ν.Δ. Το Μητσοτάκης είναι προσδιοριστικό σύνθετο. Και προέρχεται από το ο Τάκης γιος του Μήτσου. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή στο Μητσοτάκης υπάρχει το βενετικό Αμίτζο που η σημερινή ιταλική το έχει ως αμίκο (φίλος). Από το Αμίτσο με παράλειψη του α και με την προσθήκη της ιταλικής υποκοριστικής κατάληξης - οττο ερχόμαστε στο Mizzotto.
Το Mizzo και Mizzotto αποδόθηκαν στα ελληνικά με τα Μίτσος - Μήτσος και Μιτσότος - Μιτσότος. Από το τελευταίο με την προσθήκη της κατάληξης -άκης, φτάνουμε στο Μητσοτάκης.
Αντώνης Σαμαράς, πρόεδρος της Πολιτικής Ανοιξης. Προέρχεται από το προσηγορικό (κοινής έννοιας) ουσ. σαμάρι με την κατάληξη -ας με την οποία σχηματίζονται επαγγελματικά ουσιαστικά (ψωμάς, ψαράς, λαδάς, ωρολογάς). Στο σαμάρι υπάρχει η αρχαία ελληνική λέξη σάγμα (σέλλα, σαμάρι, εφίππον, από το ρήμα σάττω (φορτώνω, συσκευάζω) και τη λατινική κατάληξη -αριουμ- αριονσαγμάριο - σαμάριον - σαμάρι. Τη λέξη δανείστηκαν από μας οι Τούρκοι και την έχουν στη γλώσσα τους ως σεμέρ, όπως έχουν και το σεμερσί που σημαίνει σαμαράς.
Αλέκα Παπαρήγα, γενική γραμματέας του ΚΚΕ. Είναι άκλιτη γενική (η Παπαρήγα της παπαρήγα) και δηλώνει την κόρη ή σύζυγο αυτού που ονομάζεται Παπαρήγας. Το επώνυμο είναι σύνθετο από το πρόθημα παπα (το αρχαίο πάποςπαπούς) και το ανθρωπωνύμιο (βαφτιστικό και επώνυμο) Ρήγας από το λατινικό ρεξ που σημαίνει βασιλιάς.

Η χαρά και η υπερηφάνεια των αρχαίων Ελλήνων ήταν το όνομά τους το προσωπικό, ποτέ το επαγγελματικό ή ο τίτλος. Ο Περικλής δεν ήταν ο στρατηγός Περικλής ή ο πολιτικός Περικλής, αλλά ο Περικλής ο Ξανθίππου (υιός).
Ιστορικά προηγήθηκαν τα βαφτιστικά και ακολούθησαν τα οικογενειακά, τα οποία στην συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονται από βαφτιστικά. Την κοινωνική μας παρουσία με το βαφτιστικό την κάνουμε συνήθως. Σπανίως ακούμε το επώνυμο και στο άκουσμά του δεν νιώθουμε και ευχάριστα.

Ετικέτες

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

ETYMOLOGY OF SOME GREEK SURNAMES

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ

Αλογοσκούφης
Έτσι επονομάζεται κάποιος που είναι άλογος (παράλογος, χωρίς λογική ) και κούφος (κενός, άδειος, χωρίς περιεχόμενο
Αναγνώστου,Αναγνωστακης,Αναγνωστοπουλος,Αναγνωστιδης
Αναγνώστης:Κατώτερος Κληρικός, καθιερωμένος στο λειτούργημα αυτό με χειροθεσία Επισκόπου. Είναι επιφορτισμένος με την ανάγνωση των διαφόρων αναγνωσμάτων (χύμα ή εμμελώς) της Λατρείας μας.
Βατμανίδης
Απο το batman=μέτρο βάρους που κυμαίνεται από 2 ως 8 οκάδες 1 οκά = 400 δράμια . 1 klg = 312,5 Δράμια.
Γαίτης,Γαητας,Δεγαητας
Απο την Ιταλικη πόλη GAETA.
Η Gaeta ήταν αρχαία Ιωνική αποικία των Σαμίων.Ο Στράβωνας εθεώρησε οτι το όνομα προήλθε από το ελληνικο ΚΑΙΕΤΟΣ , το οποίο σημαίνει "σπηλιά", σχισμη εδαφους, χαραδρα (απο εδω και ο καιάδας της Σπάρτης). Πιθανώς αναφερόμενος σε γεωλογικα χαρακτηριστικα της περιοχης.
Απαντουν συχνα στα Επτάνησα.
Γκιόκας
Απο το gök=Ουρανος, Γαλάζιος
Γκορτζής
Απο το Gurcu=Γεωργιανός (απο τη Γεωργία) και Κουρτζής.
Δαμανάκης
Απο το [επών66] τουρκικο dâman=ποδογυρος
Δευτεραίος
πατριαρχικό Οφφίκιο.
Ζορμπάς
Απο το zorba=βίαιαος, επαναστάτης, αντάρτης και Ζορμπάνος
Καβάφης Ο πωλητής ετοίμων υποδημάτων [Τουρκ. 189]
Καζδαγλής
Kaz=Χήνα, Ανόητος
Dag=Βουνό Li=επίθεμα δηλωτικό της προέλευσης [τουρκ] Αυτός που προέρχεται ή κατάγεται από το Βουνό με τις Χήνες ή το βουνό που μοιάζει με χήνα [πιθανά τούρκικο τοπωνύμιο].Το αρχικό ήταν Καζνταγκλής που εξελληνίσθηκε πρβλ. Δαγκλής αντί Ναγκλής = ορεσίβιος, Βαρβέρης αντί Μπαρμπέρης κλπ.
Καντζέλας
Kazel = Το φύλλο που μένει στο δεντρο [kazel mevsimi = φθινοπωρο].Ο φθινοπωρινος [μελαγχολικός ή και ο μοναχικός].
Κονοφάγος ή Κονοφάος
Απο τα κατάλοιπα των εινομομαχιών του Βυζαντίου (Ει)κονοφά(γ)ος. υπήρχαν εικονολατρες που πιστευαν οτι ακομα και το ξυσμα απο το χρωμα της εικονας μπορει να εχει θεραπευτικες ικανοτητες.
Κοτσικόνας
Αλλο ενα απο τα κατάλοιπα των εινομομαχιών του Βυζαντίου. Κ(λ)ωτσ(ε)ικόνας. Με την παροδο του χρονου πολλες ετυμολογικες ορθογραφίες καταργουνται γιατι εχει ξεχαστει το φαινομενο ή το γεγονος, που τις δημιουργησε ή γιατι θεωρειται δυσφημιστικο η προσβλητικο.
Λεμπιδάκης
Απο το Λε(μ)πίδα =λεπιδα μαχαιριου και ενδεχομενα ο κατασκευαστης λεπιδων να λεγοταν λεμπιδάκης. Το Ρωμαικο Λεπιδος ειναι μαλλον απιθανο να επεζησε την Κρητη.
Λάγιας
Ο ηρεμος, ό ηπιος < αρχ. ρημα λαγγιαζω=υπχωρω, μαζευομαι. (πρβλ. καταλαγιαζω) Οικονόμος ,Οικονομπουλος,Οικονομιδης
Φροντιστής του Οικου του Θεού Ιερεας επιφορτισμενος με την φροντίδα του Ναού.
Παλαμάς
Αυτος που εχει μεγαλες παλαμες (Πασχει πιθανως απο ακρομεγαλία)
Καράς
Μαύρος (τουρκ) - Μελαμψος. Πιθανον να πασχει απο την νοσο του Addison ή να ειναι μελχαχροινός. (πρβλ. καραπιπερι, καρατζιερι)
Ομως το "Μαυρος" εχει και την εννοια του τάλας= δυστυχης, ταλαιπωρος, φουκαρας. πρβλ. το πελοπονησιακο "ωχ τι επαθα ο μαυρος".Το kara στα τουρκικα εχει την εννοια και του δυσοιωνος (καρά-χαμπέρι) (Καραγάτσης=Δυσφημισμενος) . Το "καρα-" απαντα ως προθεμα σε πολλα επωνυμα πχ. (Καρατσαλος, Καραπιπέρης, Καραγκιόζης(Μαυροματης, göz=μάτι) ,
Κεφαλάς
Αυτος που εχει μεγαλο κεφαλι (πιθανον υδροκεφαλος)
Σαρρής ,Σαριδακης
Κιτρινος (πασχων απο ηπατιτιδα) η Ξανθός - απανταται συχνα σαν προθεμα
Σερέπετσης
Απο το τουρκικό σαραπτσής (Sarap ,Sarapci) οινοποιός. Ειναι φανερό οτι το προσωνυμιο δινονταν σε Ελληνες απο τους Τουρκους, εφοσον κανεις Τουρκος δεν θα μπορουσε να ασκει το επαγγελμα δημοσιως.
Συγκελίδης
Οφφικιο του Πατριαρχειου. (συν+κελί) Συμβουλος του επισκοπου που εμενε μαζί του, στο ιδιο κελι. Προσωπο της απολυτου εμπιστοσυνης του αλλά και της ευνοιας του.
[Ψίμαρνος
Οψιμο - Αρνι

Ετικέτες ,

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΦΟΙΝΙΚΩΝ





Ένας στους 17 άνδρες που ζουν σε κοινότητες της Μεσογείου είναι μακρινοί αλλά γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Φοινίκων, αποκαλύπτει μελέτη που συνδύασε ιστορικές αναφορές με γενετικές εξετάσεις.
Η ίδια μέθοδος θα μπορούσε να ιχνηλατήσει και την εξάπλωση των αρχαίων Ελλήνων, εκτιμούν οι ερευνητές.

Προερχόμενοι από την περιοχή του σημερινού Λιβάνου, οι Φοίνικες ή Σιδώνιοι ήταν δεινοί θαλασσοπόροι και έμποροι που επέκτειναν τον πολιτισμό τους μέχρι τη Βόρεια Αφρική, την Ισπανία και άλλες χώρες γύρω από τη Μεσόγειο.

Η παρακμή των Φοινίκων άρχισε τον 6ο π.Χ αιώνα, το οριστικό τους τέλος όμως ήρθε τον τον 2ο π.Χ αιώνα με την ισοπέδωση της μεγαλύτερης πόλης τους, της Καρχηδόνας στη σημερινή Τυνησία, από τους Ρωμαίους κατακτητές.

Αμερικανοί και Βρετανοί ερευνητές κατάφεραν τώρα να εντοπίσουν έναν γενετικό δείκτη για τους Φοίνικες στο ανδρικό χρωμόσωμα Υ. Οι χαρακτηριστικές αλληλουχίες ανακαλύφθηκαν με σύγκριση του DNA ανάμεσα σε ανθρώπους που ζουν σήμερα σε πρώην αποικίες των Φοινίκων και άνδρες από άσχετες περιοχές της Μεσογείου. Η γενετική υπογραφή των Φοινίκων απαντάται στο 6% του ανδρικού πληθυσμού στις πρώην αποικίες.

Πριν αρχίσουν τα γενετικά τεστ, οι ερευνητές χρειάστηκε πρώτα να μελετήσουν αναφορές της Παλαιάς Διαθήκης και Ελλήνων και Ρωμαίων συγγραφέων για το πού υπήρχαν φοινικικές πόλεις.Στην έρευνα συμμετείχε και το Γενωγραφικό Πρόγραμμα του National Geographic και του Κέντρου Υπολογιστικής Βιολογίας της IBM: «Τα αποτελέσματα είναι σημαντικά επειδή δείχνουν ότι οι τοποθεσίες των φοινικικών αποικιών χαρακτηρίζονται από μια γενετική υπογραφή διαφορετική από αυτή που θα είχε απομείνει από άλλες εμπορικές και αποικιστικές επεκτάσεις στην ιστορία, ή από καθαρή τύχη» σχολίασε ο Ντάνιελ Πλατ της IBM.«Αυτό αποδεικνύει ότι αυτοί οι οικισμοί, ορισμένοι από τους οποίους διήρκεσαν εκατοντάδες χρόνια, άφησαν μια γενετική που παραμένει μέχρι σήμερα», είπε.

Αν και δεν ήταν άμεσος στόχος της μελέτης, οι ερευνητές εντόπισαν και γενετικές ενδείξεις για την εξάπλωση των Ελλήνων και θεωρούν ότι η ίδια μέθοδος θα μπορούσε να χαρτογραφήσει τα γενετικά ίχνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου, των Βίκινγκ και των Μογγόλων.Η έρευνα για τους Φοίνικες δημοσιεύεται στο American Journal of Human Genetics.



Ετικέτες

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

SURNAMES WITH MEANING

ΕΠΙΘΕΤΑ ΜΕ ΝΟΗΜΑ

Παραθετουμε ορισμενα κοινα ελληνικα επωνυμα τα οποια εχουν τουρκικες ριζες και τα οποια στηριζουν την καταγωγη τους απο το επαγγελμα,απο την εξωτερικη εμφανιση,η ακομη και απο ενα κουσουρι καποιου προγονου μας επι τουρκοκρατιας
Με ριζα ελληνοτουρκικη ειναι οσα ελληνικά επίθετα έχουν το πρόθεμα

Καρά- ή Δελή/Ντελή (Καραγιάννης, Καρακώστας, Καραπάνος, Καραγιώργης, Δεληγιάννης, Δεληγιώργης, Δεληπέτρος κ.ά.) υποδηλώνουν ότι υπήρχε, προφανώς, κάποιος πρόγονος που είτε ήταν μελαχροινός, μαυριδερός (καρά=μαύρος στα τουρκικά), είτε λίγο λοξός, παλαβιάρης, κουζουλός, σαλεμένος (ντελής=όλα αυτά στα τουρκικά).

Όσο για τα επώνυμα που οι ρίζες τους ανάγονται σε επάγγελμα ή σε ιδιαίτερο χαρακτηριστικό κάποιου προγόνου επί Τουρκοκρατίας, αρκεί να παραθέσει κανείς μερικά από τα πιο συνηθισμένα-ενίοτε και από τα πιο διάσημα-νεοελληνικά επίθετα για να φανεί του λόγου το αληθές.

Έχουμε, λοιπόν, και λέμε (σε παρένθεση, η σημασία της τουρκικής λέξης από την οποία κατάγεται το επώνυμο):

Καβάφης (=παπουτσής),
Καζάζης (=μεταξουργός),
Δεμίρης (=σιδηρουργός),
Τερζής (=ράφτης),
Καλλιγάς (=πεταλωτής),
Κουγιουμτζής (=χρυσοχόος),
Εσκιτζής (=παλαιοπώλης),
Τσαούσης (=λοχίας),
Καραγκιόζης (=μαυρομάτης),
Τσακίρης (=γαλανομάτης),
Ζαρίφης (=κομψός, χαριτωμένος),
Μισιρλής (=ο εξ Αιγύπτου καταγόμενος),
Καρτάλης (=αετίσιος, στο βλέμμα ίσως),
Σαχίνης (=γερακίσιος, στην αρπακτικότητα;),
Ασλάνης (=λιονταρίσιος, στην καρδιά ίσως) κλπ, κλπ.

Ετικέτες